در اوایل دهه ۱۸۰۰، نانواها از ظروف مسی درب دار برای حمل قرص های کوچک نان و پیتزا استفاده می کردند. مس، دما را ثابت نگه می‌داشت. و پسران نانوا اغلب با اجاق‌های کوچکی که در آن ظروف مسی کیک و پیتزاهای از پیش ساخته شده را گرم نگه می‌داشتند، از محله‌ها عبور می‌کردند. و سفارش ها را به مشتری ها می رساندند.

صد سال بعد، پیتزا در نیویورک و دیگر شهرهای در حال توسعه، ازجمله آمریکا محبوبیت بیشتری پیدا کرد. افسانه می گوید پیتزا فروخته می شد، در یک مخروط غلت می خورد، در کاغذ پیچیده می شد و به راحتی با نخ بسته می شد. به تدریج در تمام محله های ایتالیایی ها، آغاز شد.

پس از جنگ جهانی دوم، میلیون ها آمریکایی در ایتالیا با پیتزا آشنا شدند. علاقه به این غذا با بازگشت سربازها به خانه به میزان قابل توجهی افزایش یافت. در دهه ۱۹۴۰، بسیاری از فروشندگان پیتزای بسته بندی شده عرضه می کردند. ساختار نازک کیسه ای که پیتزا را بسته بندی می کرد، اجازه می داد بخار آزاد شود، اما همراه با آن گرما هم خارج می شد.